F
feyza05
Ziyaretçi
ben bir kekemeyim. konuşurken bazen heceleri, sözcükleri tekrarlıyorum, alışılmamış duraklamalar ya da uygun olmayan uzatmalar yapıyorum. bu durumda konuşmamın akıcılığı bozuluyor.ben konuşmaya başladığımda sınıf arkadaşlarım ilk kez karşılaştıkları bu durum karşısında şaşırıyorlardı, hatta bazıları gülmemek için kendilerini zor tutuyorlardı. bu beni üzüyordu. konuşmak endişe verici bir uğraş haline geliyordu, özellikle sözel çalışmalarda sıra bana gelecek diye çok korkuyordum. Öğretmenim de “kekemelik” konusunda yeterince bilgili olmadığımı düşünüyor ve kaygılanıyordu.
artık bunlar geride kaldı. Çünkü öğretmenim ve arkadaşlarım insanların güçlü ve güçsüz yanarlı olabileceğini tartışarak, kekemelik konusunda beni nasıl destekleyeceklerine karar verdiler.
bu tartışma ve karar verme sürecinde; öğretmenim, arkadaşlarım, okulumuzun rehber öğretmeni ve tabii ki ailem iş birliği yaptılar.
artık öğretmenim ve arkadaşlarım; nasıl söylediğime değil, ne söylediğime odaklanmayı başarabiliyorlar. onların bu çabası çok hoşuma gidiyor, sınıfımın önemli bir üyesi olduğumu hissediyorum ve çok seviniyorum.
kekemelikle baş etmemde kuşkusuz anne-babamın ve kardeşlerimin de çok katkısı var. başlangıçta ne yapacaklarını çok iyi kestiremiyorlardı, bu farklı durum onları kaygılandırıyordu. gerekli bilgilere uygun desteği verecek kişi ve kuruluşlara ulaşıncaya kadar çok da yoruldular.
.artık bunu da aştık. zaman zaman akıcı konuşmasam da, uygun destekler sağlandığında, yapıcı tutumlar geliştirildiğinde bu durumla baş edecek kadar güçlü olduğumu anladılar. ailemin diğer üyeleri gibi önemli bir üyesi olduğumu hissediyorum ve çok seviniyorum.
ben nelerden mi hoşlanırım?
müzik dinlemeye, şarkı söylemeye, şiirlere, kitaplara. bayılıyorum. Öğretmenim yaptığım resimleri çok beğendiğini, benim resimlerimin kendisini dinlendirdiğini söylüyor. resimlerimin sık sık panoya asıldığını da söylemeliyim.
evimizin yakınındaki sahada babamla, kardeşlerimle, arkadaşlarımla basketbol oynamanın tadına da doyamıyorum.
sınıfta tüm derslerimi ilgiyle izliyorum,yeterince çalıştığımda başarılı da oluyorum. ama.
. oyun oynamak gibisi var mı?
Şimdi ben arkadaşlarımla oyun oynamaya gidiyorum. siz de gelir misiniz?
t.c. milli eğitim bakanlığı,
“kekeme bir Çocuğum var”, aile el kitabı
http://www.onderbaltaci.com/?p=183
artık bunlar geride kaldı. Çünkü öğretmenim ve arkadaşlarım insanların güçlü ve güçsüz yanarlı olabileceğini tartışarak, kekemelik konusunda beni nasıl destekleyeceklerine karar verdiler.
bu tartışma ve karar verme sürecinde; öğretmenim, arkadaşlarım, okulumuzun rehber öğretmeni ve tabii ki ailem iş birliği yaptılar.
artık öğretmenim ve arkadaşlarım; nasıl söylediğime değil, ne söylediğime odaklanmayı başarabiliyorlar. onların bu çabası çok hoşuma gidiyor, sınıfımın önemli bir üyesi olduğumu hissediyorum ve çok seviniyorum.
kekemelikle baş etmemde kuşkusuz anne-babamın ve kardeşlerimin de çok katkısı var. başlangıçta ne yapacaklarını çok iyi kestiremiyorlardı, bu farklı durum onları kaygılandırıyordu. gerekli bilgilere uygun desteği verecek kişi ve kuruluşlara ulaşıncaya kadar çok da yoruldular.
.artık bunu da aştık. zaman zaman akıcı konuşmasam da, uygun destekler sağlandığında, yapıcı tutumlar geliştirildiğinde bu durumla baş edecek kadar güçlü olduğumu anladılar. ailemin diğer üyeleri gibi önemli bir üyesi olduğumu hissediyorum ve çok seviniyorum.
ben nelerden mi hoşlanırım?
müzik dinlemeye, şarkı söylemeye, şiirlere, kitaplara. bayılıyorum. Öğretmenim yaptığım resimleri çok beğendiğini, benim resimlerimin kendisini dinlendirdiğini söylüyor. resimlerimin sık sık panoya asıldığını da söylemeliyim.
evimizin yakınındaki sahada babamla, kardeşlerimle, arkadaşlarımla basketbol oynamanın tadına da doyamıyorum.
sınıfta tüm derslerimi ilgiyle izliyorum,yeterince çalıştığımda başarılı da oluyorum. ama.
. oyun oynamak gibisi var mı?
Şimdi ben arkadaşlarımla oyun oynamaya gidiyorum. siz de gelir misiniz?
t.c. milli eğitim bakanlığı,
“kekeme bir Çocuğum var”, aile el kitabı
http://www.onderbaltaci.com/?p=183
