C
cendere
Ziyaretçi
Benim Çocukluğumda Annelerimiz Çalışmazdı.okuldan Eve
geldiğimde Boynumdaki Anahtarla Kapıyı Hiç Açmadım. Hatta Babanım Bile Anahtarı Yoktu. Annem Evimizin Bir Parçası Gibiydi, Hep Evdeydi. Heryere Birlikte Giderdik, Zaten Öyle Çok Da Gidilecek Bir Yer Yoktu Ki.
en Büyük Eğlencemiz Sokaklarda Oynamaktı.sokakta Oynamak Diye Bir Kavram Vardı Yani. Cafelerde, Alış Veriş Merkezlerinde Buluşmazdık. Okula Arkadaşlarımızla Gider,birlikte Çıkar, Oynaya, Zıplaya Yürüyerek Gelirdik. Servis Falan Yoktu. Ayakkabılarımız Eskirdi. Hatta Öyle Olurdu Ki; Çantalarımızı Kaldırımlara Koyar Oyuna Bile Dalardık. Annelerimiz Bu Durumu Bildiklerinden Kardeşlerimizle Bizlere Ekmekarası Bir Şeyler Hazırlar Gönderirdi. Mahallemizdeki Teyzeler
annemiz Gibiydi. Susayınca Girer Evlerine Su İçerdik. Ya Da Pencereden Bir Sürahi Bir Bardak Uzatır, Hepimiz Aynı Bardaktan Kana Kana İçerdik. Kısacacı Evine Girip Gelen (ki Sadece Çişi Gelen Giderdi Evine ) Elinde Mutlaka Yiyecekle Dönerdi. Anneleri O Arada Çocuğuna Verdiği Şeyden Bizlere De Gönderirdi. Bu Bazen Bir Kurabiye Bazen Bir Meyve Olurdu.
cebimizde Harçlığımız Olduğunda Düşmesin Diye Çıkarır Çantamızın Üstüne Koyar Oyun Bitince Geri Alırdık.
çok Garip Ama Kimse Almazdı. Sokaklarımız Evimiz Kadar
güvenli İdi. Düşünce Kaldırırlar, Kavga Edince Barıştılırdık. Polisler Gelmezdikavgalarımıza, Zabıtlar Tutulmazdı.sonra Kavgalarımız Da Öyle Ustura, Falçata İle Olmaz, Onlar Nedirbilmezdik Bile, Asla Kanla
falan Da Bitmezdi, En Fazla Saçlarımızdançeker, Hayvan Adları Sayar, Tekme Atar, Yine Oyuna Dalardık. Birbirimizin Suyundan İçer, Elmasına Diş Atardık. Misket Oynamaktan Parmaklarımız Kanar Yine De Mikrop Kapmazdık. Azar İşitip, Acillere Taşınmazdık. Düşerdik Ekmek Çiğner
basarlardıalnımıza, Oyuna Devam Ederdik. Röntgenlere, Ultrasonlara Girmezdik.
ben Bizim Çocukluğumuzu Çok Özledim. Sokaklarımız Ruhsuzlaştı Sanki. Komşumu Tanımıyorum Ama Evinin Camında, Temizliğe Gelen Kadını Haftada Bir Görür Kolay
gelsin Der Konuşurum. Onun Dışında Orada Kim Oturur Hiç Bilmem. Evimizi Kendimiz Temizlerdik, Kapı Silmece ; Bilmem Kaç Kuruşhepimizin Elinde Bezler Güle Oynaya Bitirirdik İşleri. Evlerimiz Var İçinde Yaşayan Yok. Parklarımız Var İçinde Oynayan Çocuk Yok. Ama Her Yıl Sökülüp Yenilenen Kaldırımlar, Lüks Binalar, Işıl Işılvitrinler, Girip Çıkan Yapay İnsanlar... Ruh Yok, Buz Gibi Buz, Bu Biz Değiliz..
tahta İskemlelerimiz De Oturan Yaşlılarımız, Onlara Dede, Nene Diye Hatırını Soran Çocuklarımız Yok Oldu. Ben Kapılarında ' Vale ' Lerin, ' Bady ' Lerin Beklediği Yerlerden Hepkorkmuş Çekinmişimdir. Kapısını Çarparak Örtüyor Diye Çocuğuna Kızıp, Taksidini Bitiremediğiarabanın
anahtarını, Hiç Tanımadığı Birine Vermek Ters Gelir Bana. Benim Değildir Bu Kültür. Ne Ruhuma, Ne Kültürüme Ne De Cüzdanıma Hitap Eder. Nedir Bunlar?
reklamlarla Desteklenen Beyni, Ruhu Ele Geçirilmiş İnsanlar Olduk. Birbirimize Yabancı, Yalnızlıklarımızla Yaşar Olduk.iyi De Neden Böyle Olduk ?
biz Mi İstemiştik?
.her Toplum Haketiği Gibi Yönetilir Derler Ya, Hakettiği
gibide Yaşar Diyelim Mi ?
alıntı(saime Eren)
geldiğimde Boynumdaki Anahtarla Kapıyı Hiç Açmadım. Hatta Babanım Bile Anahtarı Yoktu. Annem Evimizin Bir Parçası Gibiydi, Hep Evdeydi. Heryere Birlikte Giderdik, Zaten Öyle Çok Da Gidilecek Bir Yer Yoktu Ki.
en Büyük Eğlencemiz Sokaklarda Oynamaktı.sokakta Oynamak Diye Bir Kavram Vardı Yani. Cafelerde, Alış Veriş Merkezlerinde Buluşmazdık. Okula Arkadaşlarımızla Gider,birlikte Çıkar, Oynaya, Zıplaya Yürüyerek Gelirdik. Servis Falan Yoktu. Ayakkabılarımız Eskirdi. Hatta Öyle Olurdu Ki; Çantalarımızı Kaldırımlara Koyar Oyuna Bile Dalardık. Annelerimiz Bu Durumu Bildiklerinden Kardeşlerimizle Bizlere Ekmekarası Bir Şeyler Hazırlar Gönderirdi. Mahallemizdeki Teyzeler
annemiz Gibiydi. Susayınca Girer Evlerine Su İçerdik. Ya Da Pencereden Bir Sürahi Bir Bardak Uzatır, Hepimiz Aynı Bardaktan Kana Kana İçerdik. Kısacacı Evine Girip Gelen (ki Sadece Çişi Gelen Giderdi Evine ) Elinde Mutlaka Yiyecekle Dönerdi. Anneleri O Arada Çocuğuna Verdiği Şeyden Bizlere De Gönderirdi. Bu Bazen Bir Kurabiye Bazen Bir Meyve Olurdu.
cebimizde Harçlığımız Olduğunda Düşmesin Diye Çıkarır Çantamızın Üstüne Koyar Oyun Bitince Geri Alırdık.
çok Garip Ama Kimse Almazdı. Sokaklarımız Evimiz Kadar
güvenli İdi. Düşünce Kaldırırlar, Kavga Edince Barıştılırdık. Polisler Gelmezdikavgalarımıza, Zabıtlar Tutulmazdı.sonra Kavgalarımız Da Öyle Ustura, Falçata İle Olmaz, Onlar Nedirbilmezdik Bile, Asla Kanla
falan Da Bitmezdi, En Fazla Saçlarımızdançeker, Hayvan Adları Sayar, Tekme Atar, Yine Oyuna Dalardık. Birbirimizin Suyundan İçer, Elmasına Diş Atardık. Misket Oynamaktan Parmaklarımız Kanar Yine De Mikrop Kapmazdık. Azar İşitip, Acillere Taşınmazdık. Düşerdik Ekmek Çiğner
basarlardıalnımıza, Oyuna Devam Ederdik. Röntgenlere, Ultrasonlara Girmezdik.
ben Bizim Çocukluğumuzu Çok Özledim. Sokaklarımız Ruhsuzlaştı Sanki. Komşumu Tanımıyorum Ama Evinin Camında, Temizliğe Gelen Kadını Haftada Bir Görür Kolay
gelsin Der Konuşurum. Onun Dışında Orada Kim Oturur Hiç Bilmem. Evimizi Kendimiz Temizlerdik, Kapı Silmece ; Bilmem Kaç Kuruşhepimizin Elinde Bezler Güle Oynaya Bitirirdik İşleri. Evlerimiz Var İçinde Yaşayan Yok. Parklarımız Var İçinde Oynayan Çocuk Yok. Ama Her Yıl Sökülüp Yenilenen Kaldırımlar, Lüks Binalar, Işıl Işılvitrinler, Girip Çıkan Yapay İnsanlar... Ruh Yok, Buz Gibi Buz, Bu Biz Değiliz..
tahta İskemlelerimiz De Oturan Yaşlılarımız, Onlara Dede, Nene Diye Hatırını Soran Çocuklarımız Yok Oldu. Ben Kapılarında ' Vale ' Lerin, ' Bady ' Lerin Beklediği Yerlerden Hepkorkmuş Çekinmişimdir. Kapısını Çarparak Örtüyor Diye Çocuğuna Kızıp, Taksidini Bitiremediğiarabanın
anahtarını, Hiç Tanımadığı Birine Vermek Ters Gelir Bana. Benim Değildir Bu Kültür. Ne Ruhuma, Ne Kültürüme Ne De Cüzdanıma Hitap Eder. Nedir Bunlar?
reklamlarla Desteklenen Beyni, Ruhu Ele Geçirilmiş İnsanlar Olduk. Birbirimize Yabancı, Yalnızlıklarımızla Yaşar Olduk.iyi De Neden Böyle Olduk ?
biz Mi İstemiştik?
.her Toplum Haketiği Gibi Yönetilir Derler Ya, Hakettiği
gibide Yaşar Diyelim Mi ?
alıntı(saime Eren)