C
cendere
Ziyaretçi
Küçük bir kız…On ikisinde..Mutlu bir ailede..İki de ablası var.Henüz her şeyden habersiz.Her şeyi, herkesi seviyor ve sevildiğini biliyor.
Bir gece apansız bir acı çöküyor evlerine. Birden konuşamıyor babası. Susuyor ve sadece bakıyor. Anlayamıyor küçük kız, anlam veremiyor. Evde bir telaş, arıyor tanıdıklarını. Herkes geliyor hemen. Bir de ambulans…
Son bir bakış babasından… Gidiyor…
Dokuz gün bekliyor babasını. Devam ediyor hiçbir şey olmamış gibi. Dokuz gün umut ediyor. Çünkü biliyor hiç bir şey olmayacak babasına. Dönecek yine evine. Yine hep birlikte olacaklar…
Hem ölüm ne ki?? Bilmiyor…
Dokuzuncu günün akşamı bir telefon..Buz gibi, kapkaranlık bakışlar teyzesinde.”Baban eve gelmiş.” diyor.”Biz gidiyoruz siz uyuyun.”
Uyuyor ve uyanıyor. Bilmiyor babasız bir sabaha gözlerini açtığını… Teyzesi geliyor “Baban eve gelmiş.” diyor.
Eve gidiyor.”Bunca kalabalık bu kadar erken saatte nasıl gelebilir?” demesine kalmıyor.Bir çığlık:Ablası..Sarılıyorlar.Ağlayamıyor.Anlayamıyor hala olup biteni.
Babasını nasıl sevdiğini düşünüyor. O olmadan nasıl olur hayal edemiyor.
Çok geçmeden geliyor hastaneden babası. Cenaze aracına taşıyorlar onu. Dokunmak istiyor, yetişemiyor.
Ve nihayet babasının ölü yüzünü buluyor karşısında. Hala dokunamıyor ölüme, ölüm yüreğini hala acıtmıyor. Kabullenemiyor. Sanki kalkacak ve “kızım seni çok özledim.“ diyecek.
Ve artık gidiyor babası… Bir daha gelmiyor… Birçok akşam pencerede bekliyor onu. Kapıdan girecekmiş gibi. Birçok adamı da babasına benzetiyor. Benziyor benzemesine ama o değil ki!
…
Küçük kız büyüyor ve anlamaya başlıyor artık ölümü. Büyüdükçe daha iyi anlıyor. Artık her şeyden haberi var:’’Gerçek bu!’’ Diğer sevdiklerinin ölümüne de hazırlıyor kendini. Sonraları anlıyor kendini önce kendi ölümüne hazırlaması gerektiğini…
Tanımlıyor ve yaşıyor acıyı. Yaşadıkça azalıyor acı. Ama hiç bitmiyor.
Liseye başlıyor sonra, sevdiği arkadaşları da yanında. Birçok şeyi fark ediyor, yeni yeni anlamlara açıyor kalbini. Anlamlar anlamlandıkça açılıyor kalbi de ona.
Güzel şeyler öğretiliyor…
Keşfediyor, anlıyor ve çok seviyor. Bunları başkalarının da yaşamasına vesile olmalı. Bunu da öğreniyor. Kalbindeki sızı acıtıyor bazen kalbini:”Babam da olsaydı şimdi yanımda.” Ama biliyor ki “Her nefis ölümü tadacaktır.”
Şimdilerde o küçük kız hala öğrenmeye çalışıyor. Öğrendikçe ve öğrettikçe babasının amel defterini kapatmayacağını da iyi biliyor.
Ha bir de kaşe edinmeye çalışıyor:”Yüreğine bastığı bir kaşe.”
Şu da öğretilmiş:
“Kalıbını değil kalbini koyacaksın bu kaşenin ardına.”
SENAİ DEMİRCİ
Bir gece apansız bir acı çöküyor evlerine. Birden konuşamıyor babası. Susuyor ve sadece bakıyor. Anlayamıyor küçük kız, anlam veremiyor. Evde bir telaş, arıyor tanıdıklarını. Herkes geliyor hemen. Bir de ambulans…
Son bir bakış babasından… Gidiyor…
Dokuz gün bekliyor babasını. Devam ediyor hiçbir şey olmamış gibi. Dokuz gün umut ediyor. Çünkü biliyor hiç bir şey olmayacak babasına. Dönecek yine evine. Yine hep birlikte olacaklar…
Hem ölüm ne ki?? Bilmiyor…
Dokuzuncu günün akşamı bir telefon..Buz gibi, kapkaranlık bakışlar teyzesinde.”Baban eve gelmiş.” diyor.”Biz gidiyoruz siz uyuyun.”
Uyuyor ve uyanıyor. Bilmiyor babasız bir sabaha gözlerini açtığını… Teyzesi geliyor “Baban eve gelmiş.” diyor.
Eve gidiyor.”Bunca kalabalık bu kadar erken saatte nasıl gelebilir?” demesine kalmıyor.Bir çığlık:Ablası..Sarılıyorlar.Ağlayamıyor.Anlayamıyor hala olup biteni.
Babasını nasıl sevdiğini düşünüyor. O olmadan nasıl olur hayal edemiyor.
Çok geçmeden geliyor hastaneden babası. Cenaze aracına taşıyorlar onu. Dokunmak istiyor, yetişemiyor.
Ve nihayet babasının ölü yüzünü buluyor karşısında. Hala dokunamıyor ölüme, ölüm yüreğini hala acıtmıyor. Kabullenemiyor. Sanki kalkacak ve “kızım seni çok özledim.“ diyecek.
Ve artık gidiyor babası… Bir daha gelmiyor… Birçok akşam pencerede bekliyor onu. Kapıdan girecekmiş gibi. Birçok adamı da babasına benzetiyor. Benziyor benzemesine ama o değil ki!
…
Küçük kız büyüyor ve anlamaya başlıyor artık ölümü. Büyüdükçe daha iyi anlıyor. Artık her şeyden haberi var:’’Gerçek bu!’’ Diğer sevdiklerinin ölümüne de hazırlıyor kendini. Sonraları anlıyor kendini önce kendi ölümüne hazırlaması gerektiğini…
Tanımlıyor ve yaşıyor acıyı. Yaşadıkça azalıyor acı. Ama hiç bitmiyor.
Liseye başlıyor sonra, sevdiği arkadaşları da yanında. Birçok şeyi fark ediyor, yeni yeni anlamlara açıyor kalbini. Anlamlar anlamlandıkça açılıyor kalbi de ona.
Güzel şeyler öğretiliyor…
Keşfediyor, anlıyor ve çok seviyor. Bunları başkalarının da yaşamasına vesile olmalı. Bunu da öğreniyor. Kalbindeki sızı acıtıyor bazen kalbini:”Babam da olsaydı şimdi yanımda.” Ama biliyor ki “Her nefis ölümü tadacaktır.”
Şimdilerde o küçük kız hala öğrenmeye çalışıyor. Öğrendikçe ve öğrettikçe babasının amel defterini kapatmayacağını da iyi biliyor.
Ha bir de kaşe edinmeye çalışıyor:”Yüreğine bastığı bir kaşe.”
Şu da öğretilmiş:
“Kalıbını değil kalbini koyacaksın bu kaşenin ardına.”
SENAİ DEMİRCİ