C
cendere
Ziyaretçi
EVLİYÂ, GÖZLÜK GİBİDİR
"Ahmet Mekkî Efendi", bu son asırda gelen,
Bir islâm âlimidir sülâle-i Resûl’den.
Kadıköy’de müftîlik yaptığı zamanlarda,
Ben, yardımcılığını yapmıştım yanlarında.
Bir dakîkası bile, aslâ boş geçmiyordu.
Ya bir kitap okuyor, ya da ders veriyordu.
"Dünyâ"ya, zerre kadar vermezdi ehemmiyyet.
Sırf ilim öğrenmeğe verirdi değer, kıymet.
(Mâl-ü mülke olma mağrûr, deme var mı ben gibi?
Bir muhâlif yel eser, savurur harman gibi.)
Bunu, Van şîvesiyle söylüyordu çok zaman.
Sesi, kulaklarımda çınlıyor sanki şu an.
Bir gün, bir kimse geldi bu zâtın huzûruna.
Evliyâlık hakkında bir suâl sordu ona.
Dedi: (Bir evliyâyı tanıyıp da faraza,
Kalbimizi, kalbine bağlıyacağımıza,
Niçin Resûlullaha direkt bağlamıyoruz?
Onun kuvvetli olan nûrunu almıyoruz?
Bu, bize daha kolay değil midir esâsen?
Onu sevmek, îmânın şartı değil mi zâten?)
Ona cevap olarak, buyurdu ki: (Evlâdım!
Ondan feyiz, nûr almak, elbette bize lâzım.
Zâten bir "Evliyâ"yı bulup, onu tanımak,
Yâhut bir velî zâtı düşünmek, hâtırlamak,
Yine Resûlullahtan istifâde içindir.
Evliyâlar, arada sanki “Gözlük” gibidir.
Yâni "Resûlullah" ve "Allahü teâlâ"ya,
Bakmak için, bir gözlük gibidir her evliyâ.
Zîrâ Resûlullahı görmiyen bir kişinin,
Onu hayâl etmesi, çok zordur onun için.
O diye, başkasını kalbinde görebilir.
Bu da, o kimse için gâyet tehlikelidir.
Çünkü bir başkasını, O sanmak, küfür olur.
"Velî"yi düşünmekte, böyle tehlike yoktur.
Bir velî'yi düşünen, kalp gözüyle, aslında,
O velînin kalbine bakmıştır esâsında.
Orda, Resûlullahın nûrlu kalbini görür.
Böylece o "Server"i yâd etmiş, anmış olur.
Bizim gibi câhil ve gâfillerin de zâten,
"Resûl"ü düşünmemiz, böyle olur esâsen.
İmâm-ı Gazâlî de buyurdu ki bir kere:
(Her müslümân, muhtâçtır mutlaka bir rehbere.)
Nasıl ki bir tarlada, mahsûle zarar veren,
Olursa ekseriyâ yabânî ot ve diken,
Çiftçi de, iyi mahsûl almak için, ekserî,
Temizler tarladaki o ot ve dikenleri.
Hak teâlâ, kullara, yol gösteren bir rehber,
Olmak için, onlara gönderdi bir “Peygamber”.
O vefât edince de, Ona vekîl olarak,
“Evliyâ-yı kirâm”ı yarattı acıyarak.
“Velî”, Resûlullahı iyi tanıdığından,
Ve bağlandığı için, çok feyiz alır Ondan.
Bu feyzler, o kalpten de, muhabbetleri kadar,
Ona bağlananların kalbine her an akar.)
Alıntı
"Ahmet Mekkî Efendi", bu son asırda gelen,
Bir islâm âlimidir sülâle-i Resûl’den.
Kadıköy’de müftîlik yaptığı zamanlarda,
Ben, yardımcılığını yapmıştım yanlarında.
Bir dakîkası bile, aslâ boş geçmiyordu.
Ya bir kitap okuyor, ya da ders veriyordu.
"Dünyâ"ya, zerre kadar vermezdi ehemmiyyet.
Sırf ilim öğrenmeğe verirdi değer, kıymet.
(Mâl-ü mülke olma mağrûr, deme var mı ben gibi?
Bir muhâlif yel eser, savurur harman gibi.)
Bunu, Van şîvesiyle söylüyordu çok zaman.
Sesi, kulaklarımda çınlıyor sanki şu an.
Bir gün, bir kimse geldi bu zâtın huzûruna.
Evliyâlık hakkında bir suâl sordu ona.
Dedi: (Bir evliyâyı tanıyıp da faraza,
Kalbimizi, kalbine bağlıyacağımıza,
Niçin Resûlullaha direkt bağlamıyoruz?
Onun kuvvetli olan nûrunu almıyoruz?
Bu, bize daha kolay değil midir esâsen?
Onu sevmek, îmânın şartı değil mi zâten?)
Ona cevap olarak, buyurdu ki: (Evlâdım!
Ondan feyiz, nûr almak, elbette bize lâzım.
Zâten bir "Evliyâ"yı bulup, onu tanımak,
Yâhut bir velî zâtı düşünmek, hâtırlamak,
Yine Resûlullahtan istifâde içindir.
Evliyâlar, arada sanki “Gözlük” gibidir.
Yâni "Resûlullah" ve "Allahü teâlâ"ya,
Bakmak için, bir gözlük gibidir her evliyâ.
Zîrâ Resûlullahı görmiyen bir kişinin,
Onu hayâl etmesi, çok zordur onun için.
O diye, başkasını kalbinde görebilir.
Bu da, o kimse için gâyet tehlikelidir.
Çünkü bir başkasını, O sanmak, küfür olur.
"Velî"yi düşünmekte, böyle tehlike yoktur.
Bir velî'yi düşünen, kalp gözüyle, aslında,
O velînin kalbine bakmıştır esâsında.
Orda, Resûlullahın nûrlu kalbini görür.
Böylece o "Server"i yâd etmiş, anmış olur.
Bizim gibi câhil ve gâfillerin de zâten,
"Resûl"ü düşünmemiz, böyle olur esâsen.
İmâm-ı Gazâlî de buyurdu ki bir kere:
(Her müslümân, muhtâçtır mutlaka bir rehbere.)
Nasıl ki bir tarlada, mahsûle zarar veren,
Olursa ekseriyâ yabânî ot ve diken,
Çiftçi de, iyi mahsûl almak için, ekserî,
Temizler tarladaki o ot ve dikenleri.
Hak teâlâ, kullara, yol gösteren bir rehber,
Olmak için, onlara gönderdi bir “Peygamber”.
O vefât edince de, Ona vekîl olarak,
“Evliyâ-yı kirâm”ı yarattı acıyarak.
“Velî”, Resûlullahı iyi tanıdığından,
Ve bağlandığı için, çok feyiz alır Ondan.
Bu feyzler, o kalpten de, muhabbetleri kadar,
Ona bağlananların kalbine her an akar.)
Alıntı