C
cendere
Ziyaretçi
''...ve her türlü kamu hizmetlerinden yararlanılmasında''
Bu kadar bir cümleydi işte, hatta cümle bile değil, cümlecik.
Özgürlüğün yolunu açacak, Türkiye’yi dünyanın eğitim alanında en zorba ülkesi olmaktan çıkarıp, umut tohumlarına can suyu olacaktı halbuki.
Ne çok hayal kurulmuştu üzerine…
…
Anneler gurbete yolladıkları çocuklarının dizlerinin dibine döneceğini ummuştu.
Artık gelebilirlerdi. Değil mi ki kalkmıştı eğitimin önündeki engeller. Evlat hasreti mazide acı bir hatıra olarak kalabilirdi artık. Viyana’dan, Zürih’ten, Londra’dan, Budapeşte’den, Berlin’den, Kuala Lumpur’dan, gözlerimle gördüm Bangkok’tan dönebilirlerdi geriye…
Göçmen kuşların dönme vaktiydi yurda…
…
Anneler mi sadece…
Okul kapısından kovulan öğrencilerin yürekleri nasıl da kabarmıştı.
Geri dönebilirim, yarım kalan hayallerimi inşa edebilirim yeniden diyordu her biri.
Okul kapılarına kadar gidip gözyaşları içinde kavuşma gününü az mı düşlediler?
Rüyalarında yeniden 100 aldıklarını az mı gördüler?
Master yapabilirim artık diye az mı umutlandı eski mezunlar?
…
Babalara ne demeli?
Kızını, biricik varlığını okutamayacak olmanın acısı nasıl da oturmuştu yüreklerine…
Kolay değildi çekip gitmek, terk-i diyar eylemek ata yurdunu…
Analar gibi bırakamazlardı kendilerini ya, o yüzdendi gözyaşlarının yüreklerine taş olup yağması…
Artık bitecek demişlerdi…
Koca bedenlerinin ortasında pır pır eden yüreklerini gizlemek için az mı çaba sarfettiler…
…
Umudun paramparça göğsüne bir hançer daha vuruldu.
Günlerden 5 Haziran.
Bakmayın siz yaz mevsimi yazdığına takvimlerde, tarih sayfalarına “zemheri” olarak geçecek bugün..
Ve tohumlar yine toprak altında bekleyecek yeşermeyi… (SEMANUR YAMAN)
http://www.sanliurfa.com/author_article_detail.php?article_id=629
Bu kadar bir cümleydi işte, hatta cümle bile değil, cümlecik.
Özgürlüğün yolunu açacak, Türkiye’yi dünyanın eğitim alanında en zorba ülkesi olmaktan çıkarıp, umut tohumlarına can suyu olacaktı halbuki.
Ne çok hayal kurulmuştu üzerine…
…
Anneler gurbete yolladıkları çocuklarının dizlerinin dibine döneceğini ummuştu.
Artık gelebilirlerdi. Değil mi ki kalkmıştı eğitimin önündeki engeller. Evlat hasreti mazide acı bir hatıra olarak kalabilirdi artık. Viyana’dan, Zürih’ten, Londra’dan, Budapeşte’den, Berlin’den, Kuala Lumpur’dan, gözlerimle gördüm Bangkok’tan dönebilirlerdi geriye…
Göçmen kuşların dönme vaktiydi yurda…
…
Anneler mi sadece…
Okul kapısından kovulan öğrencilerin yürekleri nasıl da kabarmıştı.
Geri dönebilirim, yarım kalan hayallerimi inşa edebilirim yeniden diyordu her biri.
Okul kapılarına kadar gidip gözyaşları içinde kavuşma gününü az mı düşlediler?
Rüyalarında yeniden 100 aldıklarını az mı gördüler?
Master yapabilirim artık diye az mı umutlandı eski mezunlar?
…
Babalara ne demeli?
Kızını, biricik varlığını okutamayacak olmanın acısı nasıl da oturmuştu yüreklerine…
Kolay değildi çekip gitmek, terk-i diyar eylemek ata yurdunu…
Analar gibi bırakamazlardı kendilerini ya, o yüzdendi gözyaşlarının yüreklerine taş olup yağması…
Artık bitecek demişlerdi…
Koca bedenlerinin ortasında pır pır eden yüreklerini gizlemek için az mı çaba sarfettiler…
…
Umudun paramparça göğsüne bir hançer daha vuruldu.
Günlerden 5 Haziran.
Bakmayın siz yaz mevsimi yazdığına takvimlerde, tarih sayfalarına “zemheri” olarak geçecek bugün..
Ve tohumlar yine toprak altında bekleyecek yeşermeyi… (SEMANUR YAMAN)
http://www.sanliurfa.com/author_article_detail.php?article_id=629
